Ayın 19’u Salı günü reglimin en geç olması muhtemel gündü; Pazartesi gecesi ucuz çubuklara göre daha iyi başka bir testte pozitif sonucunu aldık, hem de akşam idrarıyla. Sevinçliydik; ama çok değil. Heyecanlanmadık. Sanki grip aşısı sonrası bağışıklık kazanmışım gibi bir rahatlama etkisi oldu üzerimizde. Hücre’den sonra beklediğim hamilelik haberinin bu kadar da tepkisiz olabileceğini düşünmemiştim. Elbette bunun altında yatan tek etken bu hamileliğin de birkaç hafta içinde bitme korkusu.
Şu son iki ayda eğer test üzerinde pozitif sonucu görürsem ne kadar sevineceğimi; ama bu karışık duygular içerisinde hüngür hüngür ağlayacağımı düşünüp ya da planlayıp durmuştum. Beklediğim olmadı. Ağlamadım, duygulanmadım bile. Ama bu demek değil ki karnımda uterusuma yerleşmeye çalışan canlıyı sevmiyorum ya da istemiyorum; sadece onu da kaybetmekten çok korkuyorum. Bu korku beni etkisi altına aldı. Şu anki 4 hafta 4 günlük halimden bile mutlu olamıyorum. Haksız mıyım ama yaşadıklarımdan sonra?
Salı gecesi eşimle yok yere bir tartışmaya girdik; önemsiz küçük birşey beni salya sümük içinde bıraktı. Banyoya gidip rahat rahat ağlarken farkettim ki bu aslında ne zamandır beklediğim pozitif sonuç sonrası gelmesi gereken gözyaşları. İyice döktüm içimi ve kendime söz verdim. Bu bebek içimde sağlıklı olduğu sürece kendimi hiç üzmemeye, hiçbir şeyi kafama takmamaya ve gelecekle ilgili planlar yapmamaya. Adı ne olsun, cinsiyeti ne olacak, kime benzeyecek konularını ikimiz de açılmadan kapatıyoruz. Sanki hamile değilim gibi devam ediyoruz yaşamımıza. Son iki haftadır süren hamilelik belirtilerim de yorgunluk ve uykusuzluk hariç yokoldu bugün. O nedenle hamile olup olmadığımı unutmak çok kolay. Hatta belki içimde büyümesi durdu, tuvalete gidip kan görebilirim her an diye de düşünmüyor değilim. Tek korkum yaşamadığı halde hala içimde taşımaya ve gün be gün büyüdüğüne dair umutlanmaya devam etmek tıpkı Hücre’de olduğu gibi.
Bu arada ilk doktor ranvevum haftaya 5 hafta 2 günlükken; ama burada ilk gitmem gereken sağlık ocağımsı bir klinik olduğundan doktor benim ne amaçla randevu aldığımı bile bilmiyor. Hamilelik hakkında bana vereceği bilmediğim bilgi yok, sadece belki içimi rahatlatmak için erken randevu ayarlar. Pek umudum yok ama?
Şu son iki ayda eğer test üzerinde pozitif sonucu görürsem ne kadar sevineceğimi; ama bu karışık duygular içerisinde hüngür hüngür ağlayacağımı düşünüp ya da planlayıp durmuştum. Beklediğim olmadı. Ağlamadım, duygulanmadım bile. Ama bu demek değil ki karnımda uterusuma yerleşmeye çalışan canlıyı sevmiyorum ya da istemiyorum; sadece onu da kaybetmekten çok korkuyorum. Bu korku beni etkisi altına aldı. Şu anki 4 hafta 4 günlük halimden bile mutlu olamıyorum. Haksız mıyım ama yaşadıklarımdan sonra?
Salı gecesi eşimle yok yere bir tartışmaya girdik; önemsiz küçük birşey beni salya sümük içinde bıraktı. Banyoya gidip rahat rahat ağlarken farkettim ki bu aslında ne zamandır beklediğim pozitif sonuç sonrası gelmesi gereken gözyaşları. İyice döktüm içimi ve kendime söz verdim. Bu bebek içimde sağlıklı olduğu sürece kendimi hiç üzmemeye, hiçbir şeyi kafama takmamaya ve gelecekle ilgili planlar yapmamaya. Adı ne olsun, cinsiyeti ne olacak, kime benzeyecek konularını ikimiz de açılmadan kapatıyoruz. Sanki hamile değilim gibi devam ediyoruz yaşamımıza. Son iki haftadır süren hamilelik belirtilerim de yorgunluk ve uykusuzluk hariç yokoldu bugün. O nedenle hamile olup olmadığımı unutmak çok kolay. Hatta belki içimde büyümesi durdu, tuvalete gidip kan görebilirim her an diye de düşünmüyor değilim. Tek korkum yaşamadığı halde hala içimde taşımaya ve gün be gün büyüdüğüne dair umutlanmaya devam etmek tıpkı Hücre’de olduğu gibi.
Bu arada ilk doktor ranvevum haftaya 5 hafta 2 günlükken; ama burada ilk gitmem gereken sağlık ocağımsı bir klinik olduğundan doktor benim ne amaçla randevu aldığımı bile bilmiyor. Hamilelik hakkında bana vereceği bilmediğim bilgi yok, sadece belki içimi rahatlatmak için erken randevu ayarlar. Pek umudum yok ama?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder