21 Haziran 2017 Çarşamba

Öpücük...

Birinin öpmesi, içine çeker gibi... Yavaş, hafif, narin, koklar gibi. Tüy gibi... Uzun uzun... Acelesi hiç yok.

Diğerinin öpmesi sulu sulu. Yanağında ağırlığı hissedersin. Beni tüm hücreleriyle öper, güçlü öper. Sesli öper.

18 Haziran 2017 Pazar

Emzik Bırakma...

Mart 2017 öncesinde en az 3 emzikle uyurdu kızım. İkisi ellerinde, biri ağzında. Değiştirip değiştirip öyle dalardı uykuya. Kendi kendine...

Emzik


Evde 7-8 adet toplamda emzik olurdu. Hep kaybolurdu birkaçı. Bir yerlerden çıkardı sonra. Zamanla emzikleri ısırmaya başladı. Uçları, kenarları delindi dişlerinden. Nasıl olsa çok emzik var diye, 'Aa bak bu bozulmuş! Haydi gel çöpe atalım.' derdim. O da kabul ederse, gider kendi atardı çöpe.

Böyle böyle Nisan sonunda 4-5 adet emzik kalmıştı evde. Uzun bir seyahate çıktık, emziksiz olmazdı. Seyahat sırasında da ikisini attık. Mayıs'ta 2 emzik kalmıştı evde.

Bu iki emzikten biri delikti, epey hasarlıydı. Yine de attırmamıştım onu. Gece tek emziğe düşerse birini buluyor diğerini kaybederse. Yoksa beni uyandırıyordu. Bu arada emzik krizine girip gün içinde emziği bulamayınca ağlıyordu. Çünkü 2 tane kalmıştı ve bulması zor oluyordu evde bir yere bıraktığında. O zamanlar da beni çileden çıkartıyordu. Evin altını üstüne getiriyorduk emzik bulacağız diye. O feryat figan ağlıyordu bulana dek. Kısacası sadece uyumak için değil, artık gün içinde aklına esince de emmek istiyordu. 10 saniye emip bırakıyordu; ama tiryaki gibiydi işte...

Yaz tatiline giderken emzikleri evde bırakıp, 'Aa unuttuk' ayağına yatıp kurtulacaktım. Planlarım öyleydi.

19 Mayıs'ta, öğle uykusundan uyanınca, 'Anne bu emzik eskimiş, bozulmuş. Çöpe atalım' dedi. 'Tamam' dedim. Hatta elime telefonu alıp kameraya çektim. 'Yaşasın! Emziği çöpe attık' sevinç naraları ile.

Sonra abisi, ikinci emziği kızın eline verip, 'Bak bu da bozulmuş. Bunu da çöpe at' dedi. Öğretmişim gibi... Abisi öyle deyince, aldı eline, 'Bunu da atalım anne' dedi. Şaşırdım. Ucundaki ipini çıkarttırdı bana. Sonra ben videoya çekerken evdeki son emziği de attı. Artık hiç emzik kalmamıştı. Neyse ki günlerden Cuma idi. Hafta sonu abi, baba evde bir şekilde zorluğu atlatırdık.

Tam 2.5 yaşında kendi kararı ve iradesiyle emziği bıraktı. (Tabii biraz abi ittirmesi de oldu; ama son kararı kendisi verdi.)

Akşamında yanına uzandım. Birkaç oyuncak verdim eline oynasın diye. Hiç aramadı emzik. İstemedi. Sadece beni istedi normalde benle uyumazdı. Gece de uyanmadı emzik diye.

Bir hafta böyle geçti. Bazen 'Memeee' diyordu. Canı acıdığında, yorgun olduğunda falan. 'Memeleri çöpe attın ya' diyordum. Uzatırsa da videosunu izlettiririm diye düşünmüştüm en başından; ama hiç uzatmıyordu. 'Abla oldum ben' diyordu. Oyuncak bebeğinin memesini gösterdi bir kez. 'Anne bunu da atalım' dedi. Onu atmadık; ama ne yaptı bilmiyorum, belki de ben yokken attı?! Bebeğin de memesi kayıp :-)

Normalde gündüz 2 saat, akşam 10 saat düzenli uyuyan, kendi kendine hemen uykuya dalan, geceleri uyanmayan bir kızım vardı. Emzikli halinde... Emzik bırakma sonrasında, uykuya dalması en az 1 saati buluyor. Yanında ben uzanıyorum daha çabuk uyusun diye; ama kar etmiyor. Hem öğle, hem akşam ne kadar yorgun olursa olsun, hasta bile olsa, en az bir saat perişan şekilde dolanıyor yatakta oyuncaklarıyla ya da bulduğu herhangi bir şeyle.

Bazen sinirleniyorum; çünkü eskiden en geç 9'da uyuyan çocuk; şimdi bazen 11'e doğru uykuya dalıyor. Birkaç gün öğle uykusu uyutmadım; o zamanlar 8 gibi uyudu; ama gece uyandı bu kez de.

Bugün emziği bırakalı 1 ay oluyor; uykuyu seven kızım uykuya dalamıyor. Fakat emzikten kurtulduk! Eminim bir şekilde uyku sever haline de dönecek.