27 Haziran 2014 Cuma

Kız!

Dayanamadım, sordum...
Duyunca inanamadım, emin olamadım, şaşırdım...
Beklemiyordum, bekliyordum belki de?
Erkek hayalleri, kız umudu vardı.
Oğlumuza kardeş, arkadaş olacaktı.

23 Haziran 2014 Pazartesi

Cinsiyet

20 hafta kontrolüne gidiyoruz. Öğrensek mi öğrenmesek mi cinsiyetini bilmiyoruz hala.
Ne dersin bebiş?

22 Haziran 2014 Pazar

Sevgili Bebiş...

54 kg oldum.
19+4...
Yarın 20. hafta ultrasonu var. Bakalım neler öğreneceğiz hakkında...

21 Haziran 2014 Cumartesi

Teyze Oluyorum!!!

Kızkardeşim hamileydi, 28'i beklenen doğum tarihiydi; ama bugün suyu gelmiş. Sancısı olmasa da hastaneye gitti ve doğum hızlansın diye suni sancı serumu bağlanmış.

En kötüsü uzakta olmak... Aklım fikrim kilometrelerce uzakta... İlk kez teyze oluyorum, 24 saat içinde olacağım kesin...

6 Haziran 2014 Cuma

Ağlamak Güzeldir...

Bu ara ağlıyorum da ağlıyorum. Ota-boka derler ya o şekil. Sulugöz oldum çıktım.

İlk aylarda değil miydi bu durum? Bana gecikti mi bu sefer nedir?

Öte yandan uykusuzum sürekli. Oğlum geceleri uyanıyor bir kez. O su istese, üstümü ört dese, anne beni öp dese, çişim geldi dese ve hemen uyusa da ben ortalık aydınlanana dek yatakta dönüp duruyorum. 1'de kalktıysa da durum aynı, 3'te kalktıysa da. Gündüz uykularıyla arayı kapatmayı deniyorum. Ne kadar becerebilirsem?

Belki de arada bir oğluma karşı sabırsızlıklarımın nedeni de bu! Sürekli yorgun olmak, uykusuz olmak... Sonra da oturup ağlamak. Belki de ihtiyaç duyuyorum.

Eşime de kızgınım, kırgınım bu aralar. Biraz yalnız kaldım sanırım. Belki de böylesi daha iyi bu aralar.

5 Haziran 2014 Perşembe

Sabır Biterken

Günlerdir keyfimiz yerindeydi, anlaşıyorduk. Bugün birşey oldu! Sabahtan beri çekişiyoruz.

Ben yapma dedikçe o yapıyor. Canı acıyınca ağlıyor. Kızınca ağlıyor. Dibimden ayrılmıyor.

Sabah 6'da uyanmasının yan etkisi olabilir elbette; ama buna nasıl engel olabilirim? Zaten akşam 9'u buluyor uyuması. Bir saat odasında takılıyoruz uyku hazırlığı kapsamında; banyo, tuvalet, kitap, su, tuvalet, masal, hokus pokus (korkularından ötürü) vs vs...

İki numara gelince bunların yarısını bulabilirse şanslı saysın kendini! Bazen çok mu yüz veriyoruz demekden kendimi alamıyorum.

Bu sabah tutturdu televizyon aç diye. Sabah sabah tv açtığımız tarihte hiç görülmemiştir halbuki. Olmaz dedim. Mızırdandı. Parka gideceğimizi, arkadaşlarıyla buluşacağımızı, o nedenle oyun oynamak istiyorsa oynamasını söyledim. Koltuğa uzanıp hadi gel uyuyalım, dedi. Uyumak vakti şimdi değil, sabahtı canım diyerek uyuz oldum kendi kendime...

Önceki gün aldığım ve onlarca kez giyip çıkardığı crocs terliklerini giyemedi. Ağlamaya başladı. Ayağından çıkarırken, bunları istemiyorum, geri gönder, sevmedim diye söyleniyordu ve çıkarınca fırlatıp atarken tuttum. Tamam, aldım elinden götürüp yetişemeyeceği bir yere koydum. Geri gidecek bunlar, deyince kıymete bindi tabii. Bu kez bana terliklerimi ver diye ağlamaya başladı. Bir fasıl da böyle geçti. Saat henüz sabah 9 olmamıştı.

Ardından giyinmesi için dil döktüm. Daha sonra hazırlandık, ayakkabılarını al, ben de çamaşırları asayım, dedim. Gitti çizmelerini aldı. Ayakkabılarını giy, dedim. İnadına yapar gibi çizmelerini giyip ayağımın altında dolaştı. O sırada da kafasını bir köşeye vurdu. Söylenmeden duramadım. Beni dinlesen canın yanmayacak, diye. O ağladı, ben söylendim.

Nihayet arabaya bindiğimizde, elbette karşılıklı söylenerek, ortalık duruldu. Öyle bir çocuk ki, sokakta melek. Bunları anlatınca kimse bana inanmıyor elbet!

Parkta da melekti arkadaşlarıyla oynarken. Eve geldik öğle yemeği için. Şansına sevdiği şeyler vardı, güzelce yedi, yedik. Hadi uyuyalım, dedim. Hamilelikten ötürü gün içinde dinlenmek bana iyi geliyordu. Zaten gece uykularım berbat, o da başka bir yazı konusu olsun. Önce uyumak istemedi; ama ben koltuğa uzanınca yavaş yavaş yanıma geldi ve uyuduk. Sarılıp, öpüştük bolca da konuştuk öncesinde.

Uyandıktan sonra çiş yapalım gel dedim, gelmedi. Sonra oturup altına yaptı. Ben birazcık söylendim; çünkü yanlış yaptığını bilmesi gerekti. Kuru uyanıp da oturduğu yerde çiş yapmak artık yaramazlıktı. Üzerini değiştirirken bebek olmadığını, uyanınca tuvalete gitmesi gerektiğini söyledim. Bir senedir sadece birkaç kaza yapmıştı gündüzleri, bu yaptığı beni kızdırdı açıkçası. Sonra bana televizyon aç diye ağlamaya başladı. Ağlamasına gerek olmadığını, zaten tv açacağımı; ama önce susması gerektiğini söyledim. Sabırlı olması gerektiğini belirttim. Beklemeyi öğrendiği günlerdeydik. Yarım saat tv ardından televizyonu kapattım ve bu kez kapattığım için kıyamet koptu. Hiç umursamadım açıkçası. Bir süre sonra sustu.

Bana yapışık halde gezmeye başladı, ayağımın altında, sürekli birşey isteyen modda. Karşıma aldım; bak çocuğum, ben seni sabah parka götürdüm, öğlen beraber yemek yedik, uyuduk, tv izledin artık yeter! Şimdi herkes kendi işine baksın. Anne kendi işini, sen kendi oyununu.

Beni rahat bıraktı mı? Elbette hayır... Her beş dakikada bir en geç, yanıma gelip birşey istedi ya da yapamadığı birşey için mızırdandı. 2 yaşı bitiriyoruz derken 3 yaş sendromu da yeni mi çıktı?

Kısacası bugün ikimizin de iyi bir günü değil ne yazık. Ve benim sabrım bitmek üzere artık... Daha önümüzde yatana dek bir dünya çekişme var. Gel babası gel...