5 Aralık 2017 Salı

Hayat...


Hani bir şarkı var kim söylüyor bilmiyorum, nerede dinlediğimi bile hatırlamıyorum; 'Hayat beni neden yoruyorsun?' cümlesinden başka sözünü de bilmiyorum açıkçası.

Bildiğim, bu ara tam o haldeyim...

Birinin ilkokula başlama sancıları, bizim uzaktan ne olup bittiğini öğrenme çabalarımız derken diğerinin kriz anları çakışıyor.

Sabah ve gün içinde 'Çocuk o' diye alttan almalar, sakin kalmalar, akşam olup da 7'de yatağa koyma hazırlıkları esnasında saat 21:30 olmuşken hala 'burnum tıkandı, susadım' demeler beni çileden çıkartıyor. Evet kitaplar okuyorum, evet kendimi geliştiriyorum; ama ben de insanım be! diye bağırdım bu akşam artık. İnsaf ya, 2.5 saat sürer mi bir uykuya yatırma faslı?

Sütü, yoğurdu, kitabı, unutulan ödevi, kaybolan dosyası, çişi, suyu, kakası, başka yerde yatma isteği, ağlama, gülme, çarpışma, tekrar ağlama, burun tıkanması, günün en güzel şeyi, tekrar suluğu doldurma, üzerini ıslatma, ağlama, üzerini kurutma, yatırma, kitap isteği, benle yat ısrarları... Bak yazarken yoruldum. Sakinleştirici mi içsem? Alkole mi başlasam ne yapsam bilmiyorum modundayım bu gece!

Sevgili çocuklarım, sizi dünyadaki her şeyden, kendimden çok seviyorum... Lakin ben de insanım ve bu akşam gerçekten ikiniz de, özellikle kızım beni bitirdiniz... Bir daha yapmayın e mi?



Hiç yorum yok:

Yorum Gönder