Sabır

6. ayda annelik hormonlarına neler oluyor? İçimi açıp bakıp incelemek isterdim...

Altı ay boyunca eşim de annem de kızkardeşim de bendeki sabra şaşakaldılar. Yemek esnasında ağladığında bebeğime koşturmama aç da olsam ki açlığa hiç dayanamazdım önceden, uykusuz kalışıma ki gecede 8 saat uyku olmazsa olmazdı benim için. Yemediği zaman tamam deyip eline başka birşey tutuşturmama, huysuzluk ettiğinde ne yapıyorsam yapayım bırakıp kucaklamama, oturup onunla uzun uzun oynamama ki aynı şeyi defalarca tekrarlamaktan ibaret oyunlardı bunlar, uyumadığında kucağımda tutup inatla saatlerce beklememe iyice dalana dek, hep hayret ettiler. Nasıl öylesine sabırlı olduğuma!

Altıncı aydan sonraysa, bana ne oldu bilmiyorum; ama sabrım kalmadı hiç. Uyumadığında kızıyorum, yemediğinde sinirleniyorum, ağladığında önüne başka oyuncak atıyorum bazen sussun diye. Özellikle de hani bazı ters günlerimde. Başka birşey varsa aklımda önemli ve yapılacak, o zamanlar önümde engel oluyor bebeğim sanki ve olaylar benim istediğim şekilde gelişmeyince sabrım azalıyor ona karşı. O da farkında olmalı sanki bazen benim üzerime daha çok geliyor. Ay uyanmasın dediğim anda, uyanıveriyor örneğin. Gene de kendime kızıyorum sonra küçücük bir bebek o diye. Ne bilsin beni kızdırmayı? Acaba diyorum sonra da, bazen herşeyi anlıyormuş gibi geliyor çünkü.

Arkadaşlarımdan duydum; yaşına gelmemiş bebeğini sinirlenip çimdiren anneleri. Ben sadece poposuna vurdum birkaç kez; ama anlıyor. Keyfi yerindeyken poposuna vurmamı önemsemeyen hatta bakışla gülümseyişle karşılık veren bıdık, sinirlenip poposuna vurdum mu bağırıp çağırmaya başlıyor.

Haksızım biliyorum. Henüz çok küçük; ama ben de meraktayım nereye kayboldu o yüce, sonsuz sabrım. Hamileliğin ve yeni anneliğin en sevdiğim yanına ne oldu?

Resim: http://www.flickr.com/photos/luise-f/1428580919/