Öyle sürünüyorum ki, sabahtan öğle saatlerine dek sürekli yatar haldeyim.
Bazen oğlumu şimdiden ihmal etmeye başladım gibi endişeler sarıyor beni. Üzülüyorum. Hamile olmasaydım, ya da bu halde hissetmeseydim kendimi, onunla bu güzel bahar günlerinde parklarda koşturuyor olacaktık belki. Şimdiyse, öğle olsun yatıp uyuyalım diye gözlerinin içine bakıyorum.
Şimdiden iki bebeğe birden yetemiyorum gibi geliyor. Bu ilk haftalar bu kadar zorlu muymuş?
Oğlum öte yandan, öyle tatlı ki. Dans ediyor, her gün yeni bir cümle ile bizi şaşırtıyor. Zürih gezimiz sonrasında 'Olmanca' dediği Almanca konuşmaya başlayadı. Elbette uyduruyor; ama çok da tatlı uyduruyor.
Tiddler isimli kitabını bana okuyor. Her bir cümlesini ezberlemiş neredeyse.
Gece uykusu öncesi öpücüklere boğuyor.
Bana su bile getiriyor.
Babasını, işten edamame getirsin diye tembihliyor.
Tabii arada ciyak ciyak bağırıp sinirlendiği de oluyor oyuncaklarına veya yapamadığı şeylere.
Oynamak en büyük işi.
Onu ikinci bebek için ihmal etmek aklımdan geçen en son şey. Sağlığım yerinde olsun bu hamilelikte, bebeğin de. Hepimize yeteceğim umarım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder