Bazen evimizde 'Scream' filminden sahne oynuyor gibi bu aralar. Oğlumuz çığlık çığlığa!
Yapabileceklerinin farkında; ama yapamayınca sinirleniyor Burhan Altıntop misali başını kolunu fikirsizce sallamaya başlıyor öfkesinden. Hatta bazen kafasını duvara veya yere vuruyor o sinirle; canı yanınca ağlıyor. Halbuki doğduğundan beri ağlatmamaya çalıştığımız halde.
Anlaşılan bu yaşlarda beyni vücudundan daha hızlı gelişiyor, daha önde gidiyor. Fiziksel gelişim duygusal gelişimi yakalayamıyor. Yapabileceğini bilip de yapamayınca öfkeleniyor, bağırıyor, kendini yerden yere atıyor. 'Bunlara nasıl tepki verilir?' diye okumadan önce ilk aklıma gelen sakin olmak ve sakinleştirmeye çalışmak artık bebeklikten çocukluğa adım atmaya başlayan oğlumu. Gerçekten de öfkelendiğinde sadece dikkatle gözlemliyorum, ben buradayım, yanındayım mesajı vererek. Ardından bana bakınca 'Ne olduğunu, neye kızdığını?' soruyorum sakin bir ses tonuyla. Hatta biraz da gülümseyerek. O da şaşkınlıkla bana bakıyor, ben gülümseyince çoğunlukla gülümsüyor ya da daha çok öfkeleniyor. Öfkelenmişse konuyu dağıtıyorum ya bir oyuncakla, ya pencereden dışarı bakarak ya da değişik bir ses tonuyla komiklik yaparak. En kötü ihtimalle kucağıma alıp bulunduğu ortamdan uzaklaştırıyorum.
Geçen gün birlikte top oynarken salonun ortasında, koltuğun üzerine kaçan topu almaya çalışırken öfkelendi yetişip alamıyor diye. Kafasını koltuğa vurmaya ve bir yandan da bağırmaya başladı. Biraz durulunca 'Haydi tekrar dene, yaparsın' dedim. Bir daha uzattı kollarını, yetişemeyince tekrar bana baktı kaşlarını çatarak yardım için. 'Yapacaksın kaldırırsan şu bacağını' dedim elimi bacağına destek yapıp. Uzanıp da topa değdiği an yüzünde güller açtı. Hemen keyiflendi iş başardı! 'Aferin' diye alkış tuttum. Ardından aynı olayı birkaç kez daha yaşadık. Aynı tepkileri verdi, aynı sabırla yardım ettim kendisine ona farkettirmeden. Ertesi günü kendi başına tırmandı koltuğa. Sonraki gün de kendi başına indi :)
Daha başka olaylara da çığlık atmaya başlıyor yavaş yavaş. Çığlıklarının bir karşılığı olmalı. İngilizce 'Terrible Two's' denen iki yaş huysuzlukları dönemine doğru gidiyoruz anlaşılan. Yeni bir kitap aldım The Happiest Toddler On The Block adı, Dr Harvey Karp'ın. Ödül alan The Happiest Baby On The Block'un yazarından. Madonna bile yardım almış çocuklarını büyütürken kendisinden. Henüz başladım okumaya; ama anlaşılan minik bireylerle nasıl iletişim kuracağımızı anlatıyor. Bebeklerin 9. ayından itibaren bu kitabın okunmasını tavsiye ediyor gelecekteki anlaşmazlıkları önlemek için. Okudukça oğlumu daha çok anlayacağıma inanıyorum. Bakalım bizi neler bekliyor?
Resim kaynağı: http://www.flickr.com/photos/addrox/2587484034/
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder