İkinci hamileliğimi yaşıyorum bildiğiniz üzere ve 27. haftayı tamamlamış bulunuyoruz... Bunu kutlamak için olsa gerek tepme ve tepinme eşliğinde saatler geçirdik.
Sabaha karşı 4'te tuvalete gitmek için uyandım. Yatağa yatınca, içerdeki tekmeleri savurmaya başladı. Öyle böyle değil, haydi yerini beğenmedi heralde, dedim diğer yana döndüm. Malum sırtüstü ve yüzükoyun yatamayınca bana da pek seçenek kalmıyor küçük hanımı rahat ettirmek için...
Velhasıl kelam, 6 aylık bebeğim demedi, uykumu açtı iyice. 1-2 saat boyunca tekmeledi. Hani kızlar tepmez, balık gibi yüzerdi? Sorarım size kız anneleri...
Bir yandan uykum kaçtı, diğer yandan sabah ışıklarıyla oğlum uyanacak tüm gün ben onunla sonra nasıl başa çıkarım, diye içimden söyleniyorum. Karnımdakini okşadım uyusun diye. Uyudu. Saat 6'yı geçiyordu, ben de sızdım...
Normalde 7'den önce ses etmeyen oğlum, 6:30'da anneeee, baabaaa buraya gel... demez mi? Yahu kaç saattir uyanığım zaten, 15 dakika oldu-olmadı dalalı, baba evde değil, uyusana yavrucuğum... Yok!
Saatin çok erken olduğunu seslenip, sızmışım. Fakat bitmedi, ben sızıyorum. O, 5 dakika sonra tekrar sesleniyor. Çok kızıp bağırabilirdim; ama kendimi susturdum. Oğlumun bir suçu yok ki bu durumda, uyumadığım için hata bende. Sakin ol... dedim kendime... Oldum. Sonunda onu yanıma çağırdım. Önce gelmedi, bilmem kaçıncı defadaki seslenişimde kabullenip geldi. Ben de uykum açılmasın diye kalkmıyorum sözde!
Ya benimle uyu, ya da odana gidip oyna... dedim. Uykum var, dedi. Avuç içimin üzerine kafasını koyup baygın haldeki annesini öpe öpe uyudu mu? Yoksa yanımda diye ses mi çıkarmadı? Yoksa ben mi hiç duymadım? Bilmiyorum. Sabah 8'de ayaklandık...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder