Memeyi, yani emmeyi bırakalı neredeyse bir ay oldu. Oğlumda olduğu gibi planlar yapmadım, taktikler uygulamadım. Kendi kendine oldu bitti. Hatta ne yalan söyleyeyim ben daha uzun sürsün istemiştim; ama o son verdi. Oyuna çevirdi, hatta kafasını çevirdi.
Nitekim gece deliksiz uyuması da öyle. Taktik, eğitim uygulamadık. Tatildeyken belki de çok yorulduğundan uyanöadı bir gece, iki gece derken 14 aylıkken deliksiz uyumaya başladı. Sadece akşam o yatarken ve gece ben yatarken biberonla süt veriyorum.
Süt demişken, inek sütü mü, formül mü, diye onu sever mi beğenmez mi derdi olmadan inek sütüne geçtik. Herkes memnun!
Telaşsız yürüdüğü, kendi kendine çatal ve kaşık ile yemek yediği, beresini kendi taktığı, ayakkabılarını kendi giymek isteyen minik bir kız var bizim evde. Ha bir de ben ne yaparsam aynen kopyalıyor. Bazen iyi bazen kötü.
Konuşma olarak abisi kadar ileride değil; ama fiziksel olarak çok çok gelişmiş. Müzik duydu mu dayanamayıp elleri kaldırıp kafayı sallıyor. Son bir haftadır anne demeye başladı. Abisine de ‘abi, abis’ diyor. Bazı kelimeleri tekrar etmeye çalışıyor farkındayım.
Ha bir de tatlılığından yenilmiyor. Çığlıkları neşe saçıyor hepimize. Umuyorum ki bu neşeli çığlıklar yaşı kaç olursa olsun onun bir parçası olsun...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder