Geçen ay hamile kalıp kalmadığımı öğrenmem için son bir hafta. İşin kötüsü anneme iki numaradan bahsettiğimde bana Deli misin? dedi. Kafana huni takıp gezersin artık diye söylendi.
Doğruluk payı olduğunu düşünmeye başladım. Dışardan bakınca pek belli olmuyor belki?
İçerde bu ara fırtınalar kopuyor... Bir yandan bıraktığım iş hayatım batıyor. Bir yandan sadece Alaz'a ve eşime bağımlı sosyal hayatım canımı yakıyor. Zaten gurbet ellerde doğru düzgün arkadaş bulmak zorken, bir de temelli eve kapandım, çıkamayacağım gibi geliyor. Bazen ya ikisi birden beni terkederse, ben onlara ömrümü adamışken diyorum... Üzülüyorum.
Sonuçta biri tam zamanlı okula başlayacak, ailesi önemli olsa da akşamdan akşama görüşeceğiz belki? Bir de kalkmış yeni bir bebek daha yapayım, eve kapanıp onun da uykuları, yemeği diye geride kalan 3-5 tel saçımı daha dökeyim diye düşünmeme hayret ediyorum. Üstelik etrafımda yardımcı kimse yokken, eşim dışında... Eşimse oğlum doğduğundan bu yana iş hayatında başarıdan başarıya koşuyor, sosyal hayatı eskisi gibi olmasa da, hobileri, iş yemekleri, iş gezileri devam ediyor. Olan bana oluyor gibi bir his var içimde. Bu da benim canımı yakıyor. Belki bana öyle geliyor, belki hassas dönemlerdeyim; ama daha farklı hissedemiyorum. Kendime nasıl yardım edebilirim onu düşünüyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder