Geçen hafta Türkiye'deydik. Sokağa çıkarken başlıyor şarkılara, bazen İngilizce, bazen Türkçe. Evde oyuna dalmışken söylüyor mırıl mırıl şarkılarını bazen de bilerek sözlerini değiştirip. Yolda yürürken dahi susmuyor, bizim kulaklarımız yoruluyor dinlerken, o söylemekten yorulmuyor.
Sonra bu resmi gördüm. Şarkı söyleyen çocuk mutludur diye. Mutlu oldum. Şimdi sustuğu vakit meraklanıyorum mutsuz mu diye... Farkındayım en çok yemek masasında şarkı söylemek geliyor içinden. Kızıyorum ister istemez... Ne de olsa ağzını yemek için açacağına, şarkı söylemek için açıyor. Yemek vakti mutlu oluyor diye sevinmeli miyim? Yemeği kaytarıyor diye üzülmeli mi? Kreşte de aynısını yapıyormuş, yemek yemeyi bırakıp şarkılar söylüyormuş... Hay gidi kerata!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder