Günün en güzel anı, öğle vakti. Oğlumun anne benim uykum geldi dediği vakit. Anne hadi uyuyalım dediği vakit.
Beraber çarşafın, battaniyenin altına girmek, önce kıkırdamak, sarılmak. Yorgunsa annenin uykuya dalması, oğlanın bıcır bıcır şarkıları muhabbeti eşliğinde. Anne yorgun değilse, bazen masal atlatmak, son zamanlarda çadır yapmak. Oğlanın bir annenin üzerine çıkıp yatması, bir yastığa kafasını koyması, sonra birkaç öpücük kondurması, karşılığını beklemesi. Bazen anne senin göbeğine yatcam diyerek kafasını göğsüme koyması. Anne gözlerini kapatıp uyumuş numarası yaparken, oğlanın elleriyle havada hareketler çizmesi bazen örtüleri tekmelemesi, annenin Şşşş... demesi ardından sessizliğe bürünmesi ve öpücük kondurması, bazen anne uyumadan uykuya dalması.
Günün en güzel, en saf, en mutlu anı son bir senedir bana. Kimseyle paylaşmak istemediğim, işim varsa o uykuya dalana dek yanında kaldığım ve sessizce yanından kalktığım zamanlar. Ve biliyorum ki gün gelecek öğle uykularını istemeyecek 28 aylık oğlum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder