Olan Oldu!

İçimden dışımdan kahkahalar atasım geliyor. Atıyorum da...

Geçen ay bebek yapımınına, oğlumuza kardeş getirme çalışmalarına başlamıştık. Bekleme süresinde, o 10-15 günde başım döndü, midem kalktı, ağzımda acayip çirkin, acımsı, metalimsi tatlar belirdi falan filan.

Ben o beklemenin son günlerindeyken eşimden bir mesaj geldi; 'Olan oldu!' diye. Nedir, ne oldu diye düşünmem ve farketmem birkaç saniye sürdü. Bizim gelin hamileydi. Yani eşimin erkek kardeşi bebek bekliyordu. 11 haftalıktı gebeliği. Çok sevindik; çünkü ilk bebekleriydi. Bir yandan da eşimle kıs kıs güldük, eyvah ya ben de hamileysem diye.

Birkaç gün sonra benim tüm hamilelik belirtilerim yerini regle bıraktı. Neyse dedik, öbür ay deneriz.

Dün akşam eşim bir arkadaşının hamile haberini daha verdi. Sonra 'Ya biz ne zaman yapacağız? Ben bebek kokusu özledim, bizim oğlan sıpa oldu artık' dedi. Açtık takvime baktık. Bu ay da çiftleşme dönemi eşimin iş seyahatinde olduğu zamana denk geliyor, iyi mi? Neyse yeni yıla kısmet derken...

Bu sabah kendi kızkardeşimden mesaj aldım. O da 5 haftalık hamile! İçim pırpır etti. Teyze olma şansım doğdu. İlk (ikinci) kez.

Geçen sene hamile kaldığında düşük yapmıştı 6-7 haftalıkken. Zaten bir senedir uğraşmaktaydı o zamanlar. Çok üzülmüştük ve ben bundan sonra hamile kalmasam da olur, yeter ki onun bebeği olsun dedim defalarca dualarımda. Ben zaten anneliği tattım, o da tatsın dedim hep. Sonunda çok şükür gene hamile kaldı. Umarım bu kez sağlıklı bir hamilelik olur, çabucak şu tehlikeli günleri atlatır ve bebeğini kucağına almak nasip olur.

Ben de artık hala şans eseri hamile kalırsam bu yakınlarda... Kayınvalidem öbür gelinde, annem kızkardeşimde ve epeydir aklıma gelen ikisinin de hamileliğini bilmediğim vakitlerde içimden geçen şu cümle: Bize kimse yardıma gelmez ikinci bebek diye.